Parsja Choekat 5770

Gedurende het afgelopen jaar heb ik een HBO opleiding gevolgd op het gebied van pastoraal werk. Het is een terrein waar heel veel te geven valt. Achter mijn levensbeschouwelijke verhandeling kon ik een literatuurlijst plakken waar ik wel een klein beetje trots op was. Hoe verrast was ik dan ook toen ik maandagavond, al fietsend langs het water van de Kalfjeslaan, met de zonnestralen die zacht door het gebladerte schenen achter mij, tot een bepaald inzicht kwam.

In de Parsja van deze week nemen wij afscheid van Aron. Aron had 40 jaar lang lief en leed gedeeld en ook heel veel liefde gegeven. Hij en Elazar de zoon van Aron waren er bij geweest toen de nesjomme van Aron zijn lichaam verliet op weg naar Hasjem. De Tora vertelt dat Mosje en Elazar samen de berg afkwamen. Het is boeiend dat de Tora daar het enkelvoud gebruikt. Er staat Vayered en er had Vayerdoe moeten staan. Wat wil de Tora hiermee aangeven?

Elazar was zijn hele leven gewend geweest in de directe omgeving te zijn van iemand die heel veel liefde gaf en uitstraalde. Bij het afdalen van die berg, zijn vader achterlatend, moet Elazar dat verlies hebben gevoeld. Hoe alleen moet hij zich hebben gevoeld.

Wat doet Mosje Rabenoe? Hij moet hem hebben toegesproken, hij moet zijn neef kracht hebben gegeven. Maar hij heeft nog iets bereikt! Hij was één met zijn neef. Door hetgeen wat hij gaf voelde Elazar zich één met zijn oom. Hierdoor kon het verlies van zijn vader op de achtergrond geraken. Wat mooi, en hoe imposant dat de Tora hier met een woord zo een geweldig perspectief op “pastoraal werk ” weet te geven.

De Tora hoort absoluut bovenaan op die literatuurlijst.

 

     
 
Wilt u Tora World Holland steunen? Klik dan HIER.