De notenbar in Geula

Afgelopen vrijdagochtend was ik rond 12 uur in een notenbar in Geula in Jeroesjalajim. De eigenaar vroeg me waar ik vandaan kom. Op mijn antwoord uit Amsterdam vroeg hij, ken je die en die? en noemde twee Nederlanders die in Jeroesjalajim wonen. Op mijn bevestigende antwoord zei hij, kijk hier hangen twee zakken met hun bestelling, ze komen die zo meteen op halen. En hij wees naar twee zakken met op eentje het opschrift Ajax 1 en op het andere zakje Ajax 2. Dat kon niet missen.

Wat mij trof was de geweldige simcha die die man uitstraalde. Hij was de verpersoonlijking van het vrijdag/erev sjabbat gevoel dat je meekrijgt als je vrijdag door Geula loopt. Buiten regende het, binnen was het al bijna sjabbat.

Vandaar reden we naar de parking bij Sjaar Jaffo. Vandaar liepen we langzaam naar beneden richting de Kotel. Het is een wandeling van een klein kwartier maar vol emotie omdat je aanstonds de plek weer ziet waar je je op een heel intense manier verbonden voelt met 2000 jaar historie. Rond half twee stond ik in een minjan met Jekkes Chasidim Sefardim Jeroesjalmis en Litwaks.

In de stilte van de sjemone esré dacht ik na over erev sjabbat, over hoe de mincha op vrijdagmiddag ons meeneemt van de pistache nootjes en de garinim van Geula naar de sjabbat zelf. En hoe mooi is het dat de Kotel dat al 2000 jaar doet. De Kotel doet dat voor ons allemaal, met voor een ieder het effect dat hij zelf nodig heeft.

Inderdaad, als u de volgende keer naar Ajax kijkt denkt u dan aan een aftrap of aan een opstap?

Rabbijn S. Katz